Kweenie

Wat mag het zijn?

Ik sta in een oud-hollandsche snoepjeswinkel. Het assortiment reikt tot aan het plafond, de variatie aan kleuren, vormen, smaken en texturen is zowel uitnodigend als overweldigend. Vanachter de toonbank komt de vraag. Boterbabbelaar, dropveter, kaneelstok? Het antwoord blijft uit.

Daar, in die fase van mijn leven hang ik nu rond. In conclaaf met mezelf worden er allerlei vragen afgevuurd. Wat wil je dan nu? Wil je zus, of toch maar zo? Ga je X doen, of liever Y? Het lijkt weinig uit te maken welke vraag ik stel. Het antwoord luidt steevast: kweenie.

Er is overduidelijk een verandering gaande. De snoepjes die voorheen favoriet waren, zijn dat nu niet meer. De nieuwe voorkeuren nog onbekend.

Dus kies ik maar even niet. Doe ik enkel het hoogst noodzakelijke. Ik lees. Mijmer. Schommel. Wandel. Dut. Braak liggen, noemt Francine Oomen het. Het land even een seizoen niet beplanten, maar gewoon bij laten komen.

Ik zie het zo. De boggledoos wordt momenteel driftig geschud. En terwijl de letters in de doos over elkaar heen buitelen, is het wachten. Wachten tot de blokjes weer neerdalen, hun nieuwe plek hebben gevonden.

Intussen neem ik aandachtig waar wat er gebeurt en volg mijn dikke teen meer dan ooit. Wat niet helemaal goed voelt, doe ik even niet. Wat slecht voelt, doe ik überhaupt niet langer. Maar daar waar een goed gevoel opduikt, daar volg ik het spoor. Nieuwsgierig naar waar het broodkruim me heen leidt.

Geamuseerd dein ik mee met wat er is en wat er komt. Welke snoepjes het gaan worden, geen idee. Het antwoord blijft uit.

Intussen klim ik nog weer even in de schommel.

///

Photo by Magda Ehlers from Pexels