Exact een jaar geleden vloog er een idee mijn hoofd in. Lange tijd deed ik er niet zoveel mee. Af en toe schreef ik er wat aan, maar het wilde nog niet echt vorm krijgen. Wel was het steeds actief in mijn achterhoofd.
In de laatste maanden van 2019 kwam er voorzichtig schot in. Toen ging ik op vakantie. Op oudejaarsdag kwam ik in het buitenland knullig ten val. Er volgde een operatie. Eenmaal uit het ziekenhuis kon ik niet veel anders dan zitten, liggen en slapen. Een groot deel van de dag bracht ik door in bed.
En daar, in bed met mijn iPad, kwam het. De helderheid en de inspiratie gecombineerd met de vaart die al die tijd had ontbroken. Ik dook er volledig in.
In de tijd die volgde raakte ik steeds meer op dreef. Ik schreef, broedde en schaafde en vond eindelijk de juiste vorm.
Hoe klein mijn fysieke wereld ook was, ik genoot volop. In mijn bubbel kon het stromen. Ik wist dat er iets aan het ontstaan was. En dat voelde fantastisch.
Ik realiseerde me dat dit zonder deze smak-en-krak misschien wel niet zou zijn gebeurd. Dat ik mezelf er dan nooit de tijd en de rust voor had gegund. Nu was er ruimte. Het was tijd.
Dit alles vond de afgelopen drie-vier maanden plaats. En nu is het zo goed als klaar. Bijna is het zover. Ik kan amper meer wachten. Het kindeke kan de wereld in.
Bijna.
/
Fotocredits: pexels.com
