Dan heb je je verse blog gepubliceerd en wil iets in je dat ook onmiddellijk op LinkedIn delen. Nu ik me weer extra bewust ben van dit fenomeen is er een tussenstapje: Moet dit nu echt? Wil je dit nu echt? Want je weet dat er gevolgen zijn. Het is me gelijk helder: nee, die kan ik echt missen nu.
Bij het publiceren stel ik verheugd vast dat het de 100e is. Het honderdste stukkie op m’n persoonlijke blog. Ha, dit vind ik echt meer dan gewoon leuk.
Het zegt me een hoop.
Dat het best een tijd stil lag.
Dat er de laatste tijd weinig stukkies geschreven werden.
Dat het zo simpel kan zijn als een uitdaging met jezelf aangaan.
Dat dan zomaar dat mijlpaaltje bereikt is.
En dat de bron inderdaad onuitputtelijk is.
Dagelijks de morning pages kalken, het bijna-dagelijkse vrije blogschrijven en de onderdompeling in The Artist’s Way en de bijbehorende opdrachten – het doet goeie dingen voor de mens. Het grappige is, destijds was het ook al TAW dat me aanzette om dit blog te starten. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: Julia Cameron rules.
Hier lees je hoe het ooit begon.
Foto: Pexels – The lazy artist gallery
Wat een leuke reacties op het terras.
Leuk, hè. Was echt vrolijkmakend.