Alsof

Vanmorgen speelde ik alsofje. Ik deed alsof ik een vrije dag had. Het voelde gelijk alsof alles kon en mocht. Lekker, hoor. De hele ochtend schreef, las en mijmerde ik erop los.

Ineens was daar de gedachte: zal ik een stukje gaan rennen? Voor wie mij en mijn aartsluie inborst kent: ja, ik snap het zelf ook niet. Misschien kwam het door de suggestie van een vriend de avond ervoor om weer eens te komen bootcampen. Waar ik op dat moment nog vermoeid zuchtte, – ah moet dat? – is er deze ochtend toch iets in gang gezet. Als ik je vertel dat ik zelfs een zoektocht moest inlassen om de vermiste sportschoenen boven water te krijgen, dan weet je genoeg.

Kon het me nauwelijks nog voor de geest halen, dat na-het-sporten-gevoel, maar het was echt goehoed. Trots en tevree voel ik me wel vaker, maar dit is toch van een ander level.

Alles voelt losser vandaag. Mijn lichaam beweegt soepeler, mijn stap lichter. Dit is nog voordat ik ga rennen. Wat is er in me gevaren? Zou het bij dit schrijfexperiment horen? Bij The Artist’s Way? Komt het door de herstellende hormoonbalans? Is het doordat er vandaag voor het eerst in weken eens helemaal niks móet? Of omdat ik voel dat ik op een goed spoor zit? Geen idee nog. Wat ik wel weet is dit: I like it.

Foto: Pexels – Megan Forbes