“Mag ik je iets toesturen en wil je mij daarop feedback geven? Zou ik heel fijn vinden. Maarre, geen haast, hoor!”
Dat was de boodschap van het bericht. Ik had het gestuurd naar een paar mensen van wie ik de input waardeerde. Een enkeling reageerde vrij vlot, maar van anderen bleef een reactie uit. Weken later en nog niks. Zelfs mijn tussentijds informeren of mijn mail wel was ontvangen, had de boel niet bespoedigd.
Het begon wat te schuren dat er maar niks kwam. Ik zat er toch wel min of meer op te wachten. De kleuter in mij wilde al bijna een narrig mailtje sturen om navraag te doen. Tot ik het besprak met een wijze vriendin. Aha! Nu pas zag ik ‘m.
“Geen haast, hoor.” Met deze aanvulling had ik mezelf en mijn verzoek eigenhandig omlaag gehaald en onderaan de prioriteitenladder van die ander geplaatst.
Een kanjer van een blinde vlek. Ik kan niet echt van een ander verwachten dat ie mij op waarde schat, als ik mezelf maar onder het tapijt blijf schoffelen.
Je kunt ‘m scharen in de categorie Jezelf Klein Houden. Hij zit in dezelfde hoek als “ik doe er niet zo toe”, “mijn ding is niet erg belangrijk”, “het is ook maar een marginaal projectje”. Stel je voor dat je te veel vraagt. Of de ander tot last bent. The horror!
Ze zitten overal verstopt, deze restanten van weleer. Maar toch ben ik blij. Want: weer eentje ontmaskerd. Weer eentje die richting archief kan. Ruimt lekker op zo.
//
Fotocredits: Photo by Sven dalby from Pexels
