Het zijn zware tijden voor de verslavingsgevoelige mens.
Het kost al moeite genoeg om te matigen met koffie, chocola, chips en wijn. Tel daar nu Facebook, Wordfeud, Pinterest, Messenger, Insta, Netflix, online games, Whatsapp en e-mail bij op en klaar ben je. En dan hebben we het nog niet eens gehad over over het dwangwatig checken van nu.nl en buienradar.
Het kan bijna niet anders of de hedendaagse mens is totaal en volledig overprikkeld.
Als er in bus of trein geen of slechts trage Wifi beschikbaar is, gaan we met z’n allen op tilt. Vroeger – vroegâh – gaf die reistijd ons de ruimte om eens heerlijk in een boek te duiken of al mijmerend uit het raam te staren. Flarden van de dag trokken kalm aan je voorbij. Er was tijd om de dag even te laten landen.
Nu verdwijnen we massaal in onze smartphone. Als zombies worden we geleefd zonder het door te hebben. Je wilt wel naar buiten kijken, je wilt best een gezellig praatje met je buurman, maar daar bliept je foon alweer.
Je moet on-mid-del-lijk kijken wie er iets van je wil. Als strakke, gespannen robots zijn we zo langzamerhand geprogrammeerd om altijd ter beschikking van ons apparaat te staan.
Zelfs middenin een gesprek laten sommige mensen piepjes en pingeltjes voorrang krijgen boven degene met wie ze op dat moment fysiek samen zijn.
En lukt het je soms, heel soms, om er weerstand aan te bieden, dan nog vóel je het aan je zuigen. Je probeert je te focussen op het nu…maar iets zeurt. Toch maar even snel kijken dan.
Oké, reality check. Op een schaal van 1 tot 10, hoezeer schiet jij in de stress van de gedachte dat nú al je schermen moet uitzetten en die de komende 12 uur niet mag gebruiken…? Niet stiekem stoer doen, hè.
///
Photo by rawpixel.com from Pexels
Wat weer een “waarheid”