Mijn vriendin vertelde over haar belevenissen. Het was allemaal zo leuk en fijn en gezellig, zei ze. Het kon niet op. Toen vervolgde ze over haar sociale plannen. Ook daar geen tekort. Zo leuk, fijn, gezellig. Ergens in de verte voelde ik een steek.
Ook tijdens gesprekken die ik daarna had met andere vriendinnen, was diezelfde steek er. Steeds duidelijker liet ie van zich horen en telkens een tikje gemener. Bah, bah, bah. Helemaal niet fijn.
Het duurde echt even voordat het lukte mijn vinger erachter te krijgen. Wat was dit nou? Uiteindelijk kwam het naar bovendrijven. Ik was doodordinair jaloers. Au.
Nou is jaloezie een gevoel dat we niet graag hebben. Een emotie die doorgaans niet heel fraai gevonden wordt. En die we zeker in onszelf bepaald niet charmant vinden en al snel afkeuren. Maar kennen doen we ‘m allemaal.
Toen ik eenmaal boven water had dat het om jaloezie ging, kon ik het eens onderzoeken. Waar was ik dan precies jaloers op? Het leek voornamelijk om één bepaald onderwerp te draaien. Het was overigens niet zo dat ik het die ander niet gunde. Het was puur het allesoverheersende gevoel van: dat wil ik ook.
Alleen al dat te weten, maakte dat ik me iets beter voelde, want nu wist ik: deze steek laat me iets zien. Ik mis iets wat zij wel hebben. En ik verlang daar ook naar.
En als het daar nou bij bleef, dan was het niet zo erg. Maar het werd nog vergezeld door wat andere zaken. Door van die dingen die je zo vaak over dat ene onderwerp hebt gedacht dat je ze bent gaan geloven. Voor waarheid hebt aangenomen.
En wat doe je dan? Elke keer dat dat nare gevoel opduikt, druk je het onmiddellijk de kop in. Het is alleen maar een pijnlijk onderwerp, dus waarom zou je daar in hemelsnaam aan willen denken?
Hierom. Omdat er een wens onder zit. Er is blijkbaar iets wat je heel graag wilt. Zo graag dat de gedachte dat jij het niet hebt – en misschien nooit zult hebben – gewoon pijn doet. Een beetje of een boel.
Maar zolang je gelooft dat wat jij wilt niet voor jou is weggelegd, blijft het steken. Zolang je gelooft dat je ergens een kans hebt gemist, blijft het pijn doen.
Het is die overtuiging, dat het er niet in zit voor jou in dit leven, die je ervan weerhoudt om voorwaarts te gaan. Maar het maffe met wensen is, ze laten zich niet wegstoppen. Ze gaan niet weg. En da’s eigenlijk maar goed ook.
Ik heb dus besloten. Ik ga voorwaarts. Op naar de vervulling van die wens.
