“Is er ook nog iets anders?” Vol vuur was ik mijn vriendin aan het vertellen over waar ik mee bezig was. En toen dit, en ook nog dat. Na een tijdje aandachtig te hebben geluisterd, stelde ze deze vraag.
Ik viel even stil. Hm. In een flits zag ik dat de afgelopen dagen en weken totaal maar dan ook echt volledig in het teken van dit ene onderwerp hadden gestaan. Haar vraag sloeg in als een bom. Euhm, ja, nee.
Wanneer had ik eigenlijk voor het laatst iets gedaan puur voor de leuk? Gewoon ter ontspanning? Graaf, graaf, dat was inderdaad wel even geleden.
Dat gebeurt me wel vaker. Dan vind ik iets zo leuk dat ik me er vol in stort. Dan ben je zo ineens 12 uur zonder pauze aan iets bezig. Vergeet je geregeld te lunchen. En ben je zomaar weer een dag niet of nauwelijks buiten geweest.
Want als iets heel leuk is, is de onderliggende gedachte, dan hoef je toch geen pauzes? Dan ben je toch helemaal niet hard aan het werk?
Heel goed dus, deze reminder. Iets wat je zó leuk vindt, kan zomaar licht obsessieve vormen gaan aannemen.
Ik zet de schermen uit en grijp een boek. De roman die al sinds het eind van de zomervakantie op me wacht. Even iets anders. De hoogste tijd.
