Laatst in de krant een verhaal over een uitzonderlijke man.
Jaarlijks als zijn vrouw en kind zonder hem richting vakantieoord vertrekken, plakt hij het hele huis af om in afzondering te baden in de duisternis. Met een rantsoen voor weken, verstoken van de buitenwereld, zonder een benul van tijd en dag, opgaand in het grote niets. Voor hem een goddelijke tijd, die hem rust en creativiteit brengt.
Wat bewonder ik zulke wezens. Mensen die schromelijk trouw zijn aan zichzelf. Die hun eigen koers varen, ook als dat dwars ingaat tegen wat als gewoon of normaal wordt aanvaard. Puur omdat zij zich daar wel bij voelen.
Verhalen als deze, ik houd ervan.