Diepje

Overwinninkje hoor, jongens. Ik heb een duik genomen in het diepje in het naburige dorp. In mijn up. Waarom het precies zo spannend is, keine Ahnung. Maar in al die jaren dat ik hier woon, heb ik het niet één keer in mijn eentje gedaan. Gedurfd, moet ik eigenlijk zeggen.

Schijtbak als ik ben ga ik met iemand samen, en – als niemand mee wil – haak ik zelf ook af.

Gisteravond was het weer zover. Ik had bedacht dat ik het wilde. En toen het eenmaal zover was, vroeg ik het ene buufje mee, en toen die geen puf had een tweede buuf. Geen gehoor. 

Het humeur daalde, de zin evenzeer. Maar come on, wilde ik nou echt zó zijn? Wilde ik straks bij de hemelpoort antwoorden dat ik – stamel stamel – euh nee, het leven niet had opgeslobberd omdat ik ahum te bang was?! Nee toch zeker.

Dus ging ik.

Tot mijn opluchting waren er op dat uur ook nog wat tieners, die van de brug sprongen en gingen bootje varen. Was ik niet helemaal alleen.

Ik nam plaats op de rand van de steiger, tenen in het water. Verzamelde moed voor een neus-dicht-en-stort-gewoon-in-het-water-actie. Een eeuwigheid later, in werkelijkheid vast maar een minuutje of wat, daalde ik toch maar lafjes via het trappetje het water in. 

Warme halen met her en der koude stroompjes en dan weer warm. Het was heerlijk. Er dansten watervliegen als Jezus rakelings over het water, kroos en waterlelies passeerden tussen tenen en vingers. 

Na een paar banen hees ik me op de kant, verguld van oor tot oor.

Karin 1 – Schijtlijster 0

.

Heb jij ook zoiets dat je je steeds voorneemt, maar niet goed durft? Leuk als je het met me deelt. Voel ik me wat minder alleen in mijn schijtbakkerij ;-).

Foto: Pexels- Ron Lach