Only the lonely

Ooit hoorde ik het verhaal van een vrouw wiens moeder zei eenzaam te zijn. De jonge vrouw deed haar best om een bezoekje aan haar moeder in het toch al drukke schema te passen. Toen de moeder tijdens het eerstvolgende bezoek vertelde dat die en die was langsgeweest en ze ook nog met een ander had gesproken, was de dochter verbaasd. Hoezo zei haar moeder dan eenzaam te zijn, ze had toch allerlei mensen gezien?

Er zijn momenteel best wat acties gaande met de strekking: “Laten we massaal ouderen die door de corona dit jaar alleen zitten, een kerstkaartje sturen. Dan voelen ze zich minder alleen.” Natuurlijk ontzettend lief en goedbedoeld. Maar of het echt helpt? Dat betwijfel ik. Want daar zit je dan met dat kaartje met de groeten van ene Mireille uit IJsselstein, nog altijd moederziel alleen.

Eenzaamheid is veel meer dan weinig mensen om je heen hebben. Ja, het gaat om contact met mensen. Maar vooral gaat het om de kwaliteit van het contact dat er is.

Je kunt door de dag heen met de caissière bij de supermarkt babbelen en met de buurman een praatje over de heg maken, maar dat wil niet zeggen dat daarmee jij jouw ei ook even kwijt hebt gekund. En daar gaat het natuurlijk om. Betekenisvolle contacten. Iemand die even echt naar je luistert, die informeert hoe dat ene laatst is gegaan, die even volle aandacht voor je heeft. En andersom. Samen zijn, betrokken vragen stellen en luisteren. Hilarische en pijnlijke verhalen delen. Even een soort mentale knuffel uitwisselen met elkaar. Nu de echte even moeten wachten.

We maken nu met zijn allen richting de winter een soort terugtrekkende beweging. Iedereen keert meer naar binnen. Er wordt in razend tempo een waslijst aan dingen afgewerkt die echt nog voor het einde van dit jaar moeten. Alsof januari niet bestaat. De korte dagen gaan toch al gepaard met wat minder energie en dus blijft er na het afvinken van de to-do’s niet veel ruimte meer over. Vriendschappen worden bijgehouden via Whatsapp en Facebook. 

Best een beetje armoedig, vind ik. Want hoe vaak doe jij het niet op die manier, dat je liever even snel een appje stuurt dan dat je de telefoon pakt of een afspraak inplant? Lekker handig. Ik doe het zelf ook. Maar ik merk hoe hol de contacten daarvan worden. Zeker die met echt goeie vrienden.

Het is net niks. Ik wil mensen zien. En als dat niet kan in elk geval horen. En dat kan prima, ook nu. Je kunt vanalles verzinnen. Buiten afspreken, samen lopen. Of op een bankje in het park. Thermosje mee en wat lekkers. Hoeft niet eens veel tijd te kosten. Maar elkaar even echt zien, elkaars stem horen, die ander weer in de ogen kunnen kijken, die heerlijke lach horen. Dat is goud.

Ik voel me soms ook weleens alleen. En daar heb ik zelf mijn aandeel in. Want ik kies ook geregeld voor de makkelijke weg met appjes en sociale media. En soms is dat voldoende. Maar soms ook niet. Dan snak ik naar écht contact. En dan moet je dus in actie. Niet zitten wachten op die ander, nee, gewoon zelf het initiatief nemen: Ik wil gezelligheid! Wat kunnen we eens verzinnen?


*** Vertel eens, hoe is dit voor jou? ***

Reageer

Je e-mailadres zal niet gepubliceerd worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd. *

Gerelateerde artikelen