Dit hele blogidee komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Een blogster die ik al langer volg, blogt sinds kort vrijwel dagelijks. Fijn vind ik dat, zo’n klein dagelijks inkijkje. Alsof je even heel intiem met iemand meeleeft. Iemand die verder een volkomen vreemde voor je is. Die echte mensenverhalen, ik houd ervan.
Ze inspireerde me. Het viel samen met mijn wens om meer vrijuit te schrijven en met The Artist’s Way die ik deze week ben gestart.
TAW doen we in een groepje. Da’s ook nodig. Niet omdat het anders niet leuk zou zijn, maar omdat het je door laat gaan. Het is namelijk nogal een volume aan lezen, morning pages, artist dates en weekopdrachten, en in je eentje zou je zomaar de hele boel aan de kant gooien als je denkt dat je giga achterloopt. Samen ga je wel gewoon verder.
Gisteren was het tijd voor m’n 1e artist date. Alleen al het online inspiratie ervoor opdoen was een feestje. Eerdere TAW’ers die uitgebreid de leukste suggesties doen, daar begon het al van te bubbelen. Ik snuisterde eerst door een paar kringloopwinkels en duikelde thuis een boek op over Keith Haring, ooit in Amerika gekocht maar nooit echt gelezen. Nu las ik er met andere ogen in. Had ik al gezegd dat het een feest was?
Afgelopen maandag begonnen we met Week 1 en pas nu net kom ik aan de weekopdrachten toe, en dat terwijl het vandaag, zondag, alweer tijd is om het hoofdstuk voor Week 2 te gaan lezen. Ik begin te begrijpen waarom ze het een intensief programma noemen.
Foto: wierookstokjes in Hue, Vietnam – eigen collectie
