Onmiddellijk nadat ik op publiceren druk, wordt het ongemakkelijk. “Wat heb ik nou gedaan? Had ik hier niet iets langer over moeten nadenken? Kan ik dit wel waarmaken? Dingen in een opwelling doen is een heel slecht idee.”
Haha. Ik sta er zelf ook van te kijken. Inmiddels hoopte ik toch dat die oude stemmen weleens geëmigreerd zouden zijn. Wie horen we hier? Onze good old inner perfectionista natuurlijk. Haaai.
Dit alles was toch bedoeld *voor de leuk*. Waar bemoeit deze lolbederver zich nou weer mee?
Het heeft, geloof ik, te maken met een zekere dromerigheid. Ik kan heel lang enthousiast worden van een beeld dat ik in mijn hoofd heb. Ohhh ja, dat… ga ik doen! Wanneer ik dat ga doen is onduidelijk. Het vindt plaats ergens in een niet-nader gedefinieerde toekomst. In elk geval niet nu. Vooral niet nu.
Dat is wat deze fladderende borstkas me laat blijken: We zouden dit toch óóit misschien eens doen? Toch niet NU meteen.
Er is dus wat paniekerigheid. Grappig. Interessant ook. Er is feitelijk niks aan de hand. Ik ben de baas. Ik ben niemand iets verplicht. Ik kan dus ook zomaar besluiten de stekker weer uit dit mallotige plan te trekken. En toch is ze flink in de stress.
Ik ga het maar aanschouwen. Tap een rondje EFT en doe wat andere oefeningen om het systeem te kalmeren. Blijf doorademen. Wat kan er in vredesnaam gebeuren?
Maar jemig, wat zit er ineens een spanning in de schouderpartij.
Zolang de hyperventilatie niet doorzet zeg ik: bis morgen.
.
Zin om mee te blijven lezen? Scrol dan even naar onderen en vul bij ‘Nooit meer een stukje missen’ je mailadres in. Je krijgt dan een mailtje zodra er een nieuw bericht gepubliceerd is (geen reclame).
Ga je zelf ook (weer) bloggen? Deel jouw url in de reacties, kunnen we je volgen!
Foto: pexels-steve
