Holding on

Ik blog hier al eventjes niet meer dagelijks, niet eens meer vrijwel dagelijks. Dat is niet zonder reden.

Het is al een tijdje een dun lijntje hiero. Er zijn heel goeie dagen bij en helaas ook heel beroerde. Op die goeie dagen schrijf ik graag. En over wat er dan komt, deel ik graag. Op die waardeloze, wanhopige dagen wordt er ook geschreven, maar daarover deel ik liever niet.

Interessant gegeven eigenlijk. Want waarom zouden we dat voor onszelf houden? Ik ben vast niet de enige die dagen heeft waarop het een kwestie is van *holding on for dear life*. Toch zeg ik het niet. Want, schaamte.

Ik schaam me kapot.

“Worstel je hier nou nog mee? Je zou toch allang gelukkig – succesvol – slank – binnen – moeten zijn? Als het nu nog niet gebeurd is, vergeet het dan maar. It ain’t gonna happen. Een mislukking, dat ben je.”

Dit soort fraais schiet er door mijn bovenkamer op zulke dagen. Niet zo gezellig, nee. Weinig helpend ook.

Klein lichtpuntje: ik zit erop. Wat zoveel inhoudt als, ik heb er al een half manuscript over geschreven (het depressieboek), heb een feelgooood-programma en weet uitermate goed wat je kunt inzetten op zulke momenten.

Maar blinde vlekken zijn er ook genoeg, zoals we die allemaal hebben. Die toonden zich hier vanmorgen op het papier tijdens de morning pages. Het was beschamend en schokkend en tegelijk klaarde het ervan op. Als je weet waar je jezelf steeds in de wielen rijdt, kan je het actief anders gaan doen.

Ik ga ermee aan de slag, en wat ik ontdek neem ik mee in het manuscript. En what the hell, misschien deel ik het hier ook wel. Al houd ik dat nog even open, want iets vanbinnen gaat daar nu heel hard van gillen.

.

Ken je ze, dit soort dagen? Fijn als je het met me wilt delen. Of – als dat een te grote stap is – vertel het aan iemand bij jou dichtbij. Iemand die alleen maar luistert en dan even een arm om je heen slaat en iets liefs zegt.

Je bent niet alleen, maar voelt je dat wel soms, en da’s ook omdat je het aan niemand vertelt.

Foto: Pexels – Readymade