Slik

Een 30-daagse? Dat vind ik erg lastig, want te intensief… Zo schreef iemand onder mijn bericht op LinkedIn gisteren, waarin ik vertelde over deze actie en mensen opriep om ook te gaan bloggen. Het antwoord dat ik gaf, was vermoedelijk minstens zoveel voor mezelf bedoeld als voor haar.

“Het mogen ook kleine stukjes zijn, hè. Inkijkje, een anekdote, een mijmering of overpeinzing. Iets grappigs.” Daar wordt de lat gelijk een stuk lager van.

Want ja, dat is natuurlijk ook wat ik doe: die lat gelijk idioot hoog leggen. Vinden dat het wel góed moet zijn, met hoofdletters. Inhoudelijk en stilistisch. Terwijl dat nou juist iets is om langzaam eens mee af te rekenen. Bij dagelijks bloggen mag de lat wel een stukje lager.

Op de achtergrond verslikt mejuffrouwtje Perfect zich in haar koffie.

Want stel dat ik daarnaar zou leven, dan zou ik in theorie nu dit stukje kunnen afronden. Dan zou het nu goed genoeg zijn. Oehhh, daar begint het toch wel van te brommen in het buikie. Leuke oefening om het tóch te doen? Vanuit de diepte komt er piepend: straks wil niemand ooit nog iets van je lezen. Gevolgd door: nog even één ijzersterke zin om mee af te sluiten?

Hup, op de naughty chair jij. Ik wilde toch vrij en onbevangen kunnen schrijven? Nou dan. Je moet ook slechte dingen durven schrijven, leerde iemand me ooit. En het openbaar delen natuurlijk, want anders telt het niet. Daar gruwde ik toen van, en nu opnieuw. Toch druk ik deze keer wel op publiceren.

Voor de zekerheid haal ik vast een teiltje.

Foto: Pexels – Supibee