Voor de videotraining maakte ik een filmpje. Verscholen en ingeklemd tussen struiken en muur deed ik mijn verhaal. De feedback die ik daarop kreeg van de juf was, zoek de weidsheid op, dit voelt zo benauwd. Geef jezelf letterlijk en figuurlijk een beetje meer ruimte.
Goh, die had ik eerder gehoord. Op uiteenlopende momenten en vlakken in mijn leven was ik ‘m al eens tegengekomen. En nu komt ie zelfs hier langsgewapperd. Blijkbaar klopt het gezegde: hoe je één ding doet, doe je alles.
Ik was daar gaan staan filmen omdat het die dag nogal druk was in mijn doorgaans stille dorp. In elke tuin was bedrijvigheid en overal stonden wel buren praatjes te maken op straat. Achter een dikke pluim bamboestengels stond ik daar mooi uit het zicht. Heel eerlijk had ik de plek daarop uitgekozen. Lekker veilig. Want ik wilde natuurlijk door niemand gezien worden.
Ha.
Niet gezien willen worden terwijl je iets staat te maken wat je vervolgens met de hele wereld gaat delen. De tegenstrijdigheid is bijna lachwekkend.
Het verlegen meisje in de volwassen vrouw wordt gedwongen om uit haar schulp tevoorschijn te komen. Om steeds vaker en steeds wat langer zichtbaar te zijn.
Die eelske elfjarige in mij wil het liefst wegkruipen achter de bank. Maar daar is niks meer te vinden voor haar. Zachtjes pak ik haar bij de hand en samen stappen we naar buiten.
///