Twee maanden lang kwam er niets. Nog geen komma. Al die tijd lag ik stil met het schrijven aan mijn depressieboek.
Ik wist gewoon even niet welke kant het op moest. Eerst raakte ik daardoor wat van de leg. Ho wacht, dit kon niet! Dit was toch niet het plan?
Maar een creatief proces laat zich niet onder druk zetten. En dus liet ik het maar even. Maakte er niet een groot ding van.
Want als ik één ding zeker weet is het dit wel: alles loopt altijd precies zoals het moet. En dus zou het me ook hierin vanzelf duidelijk worden hoe nu verder. In de tussentijd richtte ik me op andere dingen.
Zo dadelijk heb ik het eerste gesprek met mijn schrijfcoach sinds het begin van de zomer. Er is weer ruimte om iets te laten ontstaan. Voorzichtig begint het weer te kriebelen. Ik kan niet wachten op wat er komen gaat.
>> Raak jij in de stress als het even anders loopt dan je voor ogen had? Let me know!
