Beetje bij beetje trekt ze bij, uw sociaal overvoerde ondergetekende. Kan een mens ook té veel gezelligheid hebben? Uhm ja. Absolutti.
Na twee aaneengesloten dagen met non-stop sociale interactie van vroeg tot laat moet ik aan het infuus. De diagnose: totale overprikkeling.
Hoewel ik oprecht ultiem heb genoten van kanoën, fijne gesprekken, natuurschoon, terras, tranen van het lachen, fietsen, schelpenpaadjes, strand, vuurtorens, ouwehoeren, bier en ballen, sta ik de dag erna in de min. Dan is alles me te veel, moet er getankt. Wonderlijke tegenstelling, niet?
Het lijkt met de jaren erger te worden. The day after reageert het getergde lijf met wallen waar je een fietssleutel in kunt bewaren. Ook is het net of ik per ongeluk andermans lenzen over de ogen heb geschoven; de wereld schijnt me troebeltjes toe.
Het recept voor de dag: algehele terugtrekking. Nul interactie met enig ander levend wezen, afgezien van een aai voor poeslief in het voorbijgaan. Geen kletsjes, niet nadenken, enkel staren en de lawine aan indrukken laten inzakken.
Aan het eind van deze middag fiets ik naar het lunchcafé in het volgende dorp. De sfeer is er genoeglijk. Daar verwennen ze me met een aardbeien-blauwebessensmoothie en roerei met groentjes en bacon. De zon beschijnt me vrolijk, ik kom weer tot leven. Het is precies wat ik nodig had.
Terug naar huis fietsend concludeer ik: Dit is kennelijk de HSP price you pay. Best mee te leven, zolang je de bijtrektijd maar incalculeert.
👑 Herken je hier iets in? Ben je ook een sensitieveling die soms sociaal moet uitbrakken? Benieuwd hoe jij dit doet. Deel je het hieronder in de reacties met me?